کد مطلب:193923 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:163
استجابت سریع دعا
شخصی برای بنده با آب و تاب چگونگی برآورده شدن حاجتش را تعریف می كرد. می گفت: روزی حاجتی داشتم و توسلی انجام دادم، فورا حاجتم برآورده شد. او از این ماجرا كه سال ها پیش اتفاق افتاده بود ابراز خوشحالی می كرد. زود برآورده شدن حاجت بسیار خوب است. ولی بسیاری از بزرگان، ترس این را داشتند كه مبادا استجابت سریع دعایشان به معنی استدراج باشد. ذكر حكایتی در این باب خالی از لطف نیست.
یكی از اصحاب امام صادق علیه السلام، خدمت آن حضرت رسید و عرض كرد: یابن رسول الله، دعا كردم كه خدا به من خانه ای بدهد، فورا خانه دار شدم؛ دعا كردم خدا به من هزار درهم بدهد، هزار درهم به دستم رسید (هزار درهم در آن روزگار پول هنگفتی بوده و ارزش آن معادل پنج حج نیابتی بوده است. یك حج نیابتی دویست درهم بوده است)؛ دعا كردم، خدا به من خادم بدهد صاحب خادم و عبد شدم. عرض كرد: یابن رسول الله، می ترسم این چیزها را كه خداوند به من داده است از باب استدراج باشد. در عربی به پله «درج» می گویند. در روایات آمده است كه اگر خدا كسی را دوست نداشته باشد و نخواهد در آخرت او را با اولیا و صالحان هم نشین نماید، او را استدراج می كند؛ یعنی پله پله او را به بدی می رساند. البته نه این كه اجبارا او را بد كند، بلكه اسباب آن را در اختیارش قرار می دهد، و آن شخص آهسته آهسته بد می شود.
از این رو اولیای الهی وقتی حاجاتشان برآورده می شد می ترسیدند كه مبادا خداوند آنها را به استدراج مبتلا كرده باشد.
حضرت امام صادق علیه السلام به آن شخص فرمودند: حال كه می ترسی مستدرج باشی چه كار می كنی؟ عرض كرد: یابن رسول الله، خدا را شكر می كنم كه محتاج كسی نیستم و مشكلی ندارم. حضرت فرمودند: آن خانه و پول كوچك تر از این «الحمدلله» است كه تو
[ صفحه 123]
می گویی انسان در زندگی باید همیشه به فكر آن چیزهایی باشد كه دارد، نه چیزهایی كه ندارد. همیشه با خودش بگوید: «الحمدلله» كه من نعمت های فراوانی در اختیار دارم، نه این كه به فكر آن باشد كه فلانی چیزی دارد كه من ندارم؛ چرا كه حاجات اخروی بسیار بیشتر از حاجات دنیایی است. به راستی اگر اقوال و افعال معصومین علیهم السلام، نبود، انسان راه به جایی نمی برد. سرنخ تمام خوبی ها گفتار و كردار ائمه علیهم السلام است و همه خوبی ها نیز از آنها سرچشمه می گیرد.
یكی از اصحاب امام صادق علیه السلام، خدمت آن حضرت رسید و عرض كرد: یابن رسول الله، دعا كردم كه خدا به من خانه ای بدهد، فورا خانه دار شدم؛ دعا كردم خدا به من هزار درهم بدهد، هزار درهم به دستم رسید (هزار درهم در آن روزگار پول هنگفتی بوده و ارزش آن معادل پنج حج نیابتی بوده است. یك حج نیابتی دویست درهم بوده است)؛ دعا كردم، خدا به من خادم بدهد صاحب خادم و عبد شدم. عرض كرد: یابن رسول الله، می ترسم این چیزها را كه خداوند به من داده است از باب استدراج باشد. در عربی به پله «درج» می گویند. در روایات آمده است كه اگر خدا كسی را دوست نداشته باشد و نخواهد در آخرت او را با اولیا و صالحان هم نشین نماید، او را استدراج می كند؛ یعنی پله پله او را به بدی می رساند. البته نه این كه اجبارا او را بد كند، بلكه اسباب آن را در اختیارش قرار می دهد، و آن شخص آهسته آهسته بد می شود.
از این رو اولیای الهی وقتی حاجاتشان برآورده می شد می ترسیدند كه مبادا خداوند آنها را به استدراج مبتلا كرده باشد.
حضرت امام صادق علیه السلام به آن شخص فرمودند: حال كه می ترسی مستدرج باشی چه كار می كنی؟ عرض كرد: یابن رسول الله، خدا را شكر می كنم كه محتاج كسی نیستم و مشكلی ندارم. حضرت فرمودند: آن خانه و پول كوچك تر از این «الحمدلله» است كه تو
[ صفحه 123]
می گویی انسان در زندگی باید همیشه به فكر آن چیزهایی باشد كه دارد، نه چیزهایی كه ندارد. همیشه با خودش بگوید: «الحمدلله» كه من نعمت های فراوانی در اختیار دارم، نه این كه به فكر آن باشد كه فلانی چیزی دارد كه من ندارم؛ چرا كه حاجات اخروی بسیار بیشتر از حاجات دنیایی است. به راستی اگر اقوال و افعال معصومین علیهم السلام، نبود، انسان راه به جایی نمی برد. سرنخ تمام خوبی ها گفتار و كردار ائمه علیهم السلام است و همه خوبی ها نیز از آنها سرچشمه می گیرد.